F.of het afgelopen jaar hebben Australiërs politici, bedrijfsleiders en conservatieve commentatoren horen beweren dat we de voordelen van de bescherming van Australiërs tegen Covid-19 moeten afwegen tegen de kosten van die bescherming voor “de economie”. Moeten we risicovolle locaties sluiten of open houden? Moeten we ons zorgen maken over ouderen die misschien ziek worden en overlijden of over jongeren die hun baan kunnen verliezen?
Hoe kiezen we tussen mijn geld en jouw leven? Of het leven van je moeder? In een samenleving waar conservatieven vaak beweren dat al het leven heilig is, dat ongeboren baby’s meer rechten hebben dan hun moeders, en dat degenen die sterven van pijn de genade van vrijwillige euthanasie moeten worden ontzegd, is het moeilijk voor te stellen dat we zelfs zoiets zouden kunnen hebben. debat. Maar we doen het, en het debat wordt geleid door conservatieven.
Het feit dat je het waarschijnlijk niet hebt opgemerkt, is gewoon een bewijs van hoe krachtig de taal van de economie is. Het stelt mensen in staat om het obscene verantwoordelijk te laten lijken.
Hoewel het niet beleefd is om het zo te zeggen, stellen deze vragen eigenlijk: zijn alle levens het redden waard? Of, meer bot, zijn de inkomens van sommige groepen belangrijker dan die van andere groepen? Je begrijpt waarom conservatieven graag praten over abstracties als “de economie”.
Het is onmogelijk om de behoeften van kwetsbare mensen in evenwicht te brengen met de behoeften van de economie, om de simpele reden dat de economie niet letterlijk bestaat. De economie is geen ding en ze leeft zeker niet – het is een abstractie, een idee.
De economie heeft geen behoeften, wensen of voorkeuren. Maar mensen wel. Het is beleefder – en politiek verkoopbaar – om te zeggen dat de economie zou profiteren van minder reisbeperkingen dan te zeggen dat degenen die aandelen bezitten in of in dienst zijn van de reisindustrie hiervan zouden profiteren. Evenzo is het veel beleefder om te zeggen dat de economie zou profiteren van verlagingen van de vennootschapsbelasting dan om te zeggen dat rijke mensen die veel aandelen bezitten, zouden profiteren van belastingverlagingen.
Het feit dat de economie geen persoon of ding is, maakt het niet onbelangrijk. Verre van dat. Onze cultuur, democratie, nationale veiligheid en milieu zijn ook geen dingen of mensen, maar ook zij zijn belangrijk.
Net zoals we kunnen proberen het milieu te meten door bomen en vissen te tellen, kunnen we proberen de economie te meten door de waarde van ieders bezittingen of inkomen bij elkaar op te tellen. Maar dingen optellen is niet hetzelfde als ze begrijpen, en me vertellen dat de toegenomen vervuiling in mijn stad ok is omdat we de lucht in jouw stad hebben opgeruimd, maakt me helemaal niet vrolijk. Ik leef niet meer in “het milieu” dan ik werk in “de economie”. Wat mij beïnvloedt, verschilt van wat jou beïnvloedt, en jouw winst vermindert mijn pijn niet.
Maar als we het over de economie hebben, in plaats van wat er met mijn baan en mijn inkomen en jouw baan en jouw inkomen gebeurt, kunnen we allerlei soorten zonden verbergen. Als we de pijn negeren van de miljoenen Australiërs die momenteel op zoek zijn naar meer werk, kunnen we onszelf vertellen dat het goed gaat met de economie. Inderdaad, de penningmeester gelooft zelfs dat omdat sommige Australiërs hebben zoveel van het geld bespaard hij ze dit jaar gaf, is er geen reden voor de regering om meer uit te geven om banen te helpen creëren voor mensen die letterlijk niets hebben.
Dat brengt me terug bij degenen die een gesprek willen hebben over de vraag of het inkomen van sommige mensen belangrijker is dan het leven van anderen. Moet Australië een dergelijke beslissing nemen en zo ja, hoe?
Laten we beginnen met het hoe. Als we bereid zijn om een dollarwaarde aan elk mensenleven te geven, zouden we het aantal Australiërs kunnen schatten dat zou kunnen sterven als we Covid-19 loslaten zoals ze in de VS en het VK hebben gedaan, het aantal sterfgevallen vermenigvuldigen met de waarde van elk leven en – hey presto – we hebben een geschatte “kost” om het virus te laten scheuren. We zouden dat aantal kunnen aanpassen door een schatting te maken van de “kosten” van de levens die geruïneerd zijn maar niet verloren zijn gegaan door de ziekte. Of niet. Net als het waarderen van het milieu, is het geheel aan ons wat we in onze berekeningen opnemen.
En dan zijn er de voordelen voor de economie om meer kwetsbare mensen in gevaar te brengen. Niemand twijfelt eraan dat als mensen met Covid-19 vrij kunnen bewegen, er meer doden zullen vallen. En niemand twijfelt eraan dat als restaurants en luchtvaartmaatschappijen meer klanten mogen hebben, ze grotere winsten zullen maken en lonen zullen betalen aan meer personeel. Het enige wat we hoeven te doen is de voordelen van de hogere winsten en lonen te vergelijken met de kosten van de verloren levens, en we kunnen “de juiste balans vinden”.
Maar is een extra miljoen dollar voor een miljardair ooit het verlies waard van het enige leven dat jij, of iemand van wie je houdt, heeft? Nogmaals, je kunt zien waarom de conservatieven het gesprek abstract houden.
Maar zo’n opoffering is niet alleen onrechtvaardig, het is ook helemaal niet nodig. Gelukkig voor Australiërs is er geen sterk bewijs dat het virus laten scheuren goed is voor de economie. Het lijkt er inderdaad op dat landen die het virus goed hebben onderdrukt, sneller economisch herstel hebben doorgemaakt dan landen die het hebben laten scheuren. De “duivel neemt de achterste” -benadering in graafschappen als het VK en de VS is misschien goed voor de eigenaren en werknemers van uitvaartcentra, maar de rest van hun economieën worstelt hoe dan ook.
De Australische regering heeft letterlijk honderden miljarden dollars uitgegeven om sommige mensen de afgelopen 12 maanden te helpen. Dit geld was zo slecht bedoeld dat, volgens de penningmeester, sommige Australiërs in diezelfde periode enorme bedragen hebben gespaard. Het is duidelijk dat ons niet allemaal is gevraagd om een offer te brengen.
Het is gemakkelijk om in abstracte bewoordingen over “de economie” te praten als je de echte “kosten” negeert voor degenen aan de onderkant – vooral wanneer er nog miljarden aan niet-uitgegeven stimuleringsmaatregelen op de bankrekeningen van mensen met een hoger inkomen staan.
